Live on stage
22 maanden geleden
een kei van een optreden
nu een rots van een live album
degenen die dit mochten meemaken
kennen de ziel en de kracht van deze band

“Find My Way Out” klinkt vanavond in onze oren als find my way home. Het onweerstaanbaar openingsnummer, van hun intussen hoog genoteerde album op wereldwijde charts, van UK, Frankrijk tot de Amerikaanse hoogste medailleplaatsen, brengt ons uit de startblokken met volle gas naar een bluesfeest, waar elke bluesfan mee zijn glas op wil heffen, ook dat werd tijd. De volledige band vond vandaag, tussen hun buitenlandse optredens, even de weg terug naar onze Vlaamsche planken. Nico kan het niet verzwijgen, het weerzien van bekende gezichten na zo'n lange corona- tijd, vult ieders hart. Met hart en ziel brengen zij ons hier het betere werk van hedendaagse blues.

Eigen geschreven songs op zo'n level krijgen, kan maar alleen door toewijding, waar veel tijd aan vooraf gaat. Misschien volgen daar ook sommige Olympische goden wel hun pad ? De “Voodoo Guitar” van Stef lijkt dit wel te beamen, met zijn meesterlijke snarenwerk brengt hij ons, met “Demon Blues” naar de diepere oorden van New Orleans... samen met de gouden stem van Nico, de stormachtige toetsen van Edwin, basman Geert meermaals mee in front en Jens als right man on the right rhythms.

Dat een basman mee vooraan hoort, bewijst Geert ook in “No Good For Me”, waar hij naast een fascinerend bruisend solerende Stef, ook visueel de juiste ondersteuning geeft. Deze BluesBones ogen niet alleen als een perfect ervaren band, deze vijf zijn gewoon voor mekaar geschapen. Zeker als we dan nog van hun ander top album “Chasing Shadows” hun drijfkracht horen. Op de linker flank worden we verwend met weergaloos moorddadig solowerk van Erwin op zijn twee orgels, het lijkt wel dat de lesliespeaker hem nog meer wind in de zeilen duwt, met hoge linker handzwaai en het B3-roer in de rechterhand, fenomenaal op zijn Hammond als een Romeinse ruiter in de arena, in “Romance For Rent” en even ademloos in “She's Got The Devil In Her”. Even verdiende pauze.

Als we superlatieven mogen gebruiken, zijn er eigenlijk woorden tekort om een stem te beschrijven waarvan ik zou zeggen, waar haalt hij het. Na de eerste noten in de eerste set, bekoorde hij al ieder van ons. Terwijl in deze tweede hij alle trossen losgooit, met “The Witch Dokter” en “”A Better Live”. Trieste maar meedogenloze song, door Erwin geschreven, een persoonlijke favoriete uitblinker “Betrayal”. Maar ook op Nico's eigen ludieke wijze, durft hij in de diepte te gaan net als De Barry White, niet alleen de vrouwen worden hier aangegrepen. Het ééne nummer lijkt het andere te overtreffen, het blijft indrukwekkend.

Een singel van de “Chasing Shadows” album “Going Down”, even meeslepend en Stef weerom prachtig deze trillende donkere traagheid op zijn snaren beschrijvend. Virtuositeit en gedreven zinderende afwerking, het blijft wonderbaarlijk en ons verfrissend aangenaam bekoren, zowel de stem van Nico als de beide solerende flanken, keys and strings van Erwin en Stef, als in “Psycho Mind”. Het wordt stilaan donker , terwijl we mee trekken naar het front in “Sealed Souls”, de appreciatie voor deze amazing songwriting is ook in de States niet ontgaan.

Voor niet-motards onder onder ons geeft “Cruisin' “ de juiste indruk hoe je op een moto kan genieten, zonder als een racer de gas open te trekken. Als je dan nog je vriendin achterop hebt... wordt het tijd voor “The Devils Bride” waar Nico nog maar eens het beste en diepste uit zijn stem haalt, als finale... Nee, wij klappen hun nog een welgemeend applaus en krijgen nog een mooi verhaaltje over een droom van een vrouw in “Whiskey drinking Woman” met Stef en Nico als eerste terug op de bühne, waarna ganse band vervoegt, prachtig mannen, nogmaals applaus voor :

Nico De Cock - Stef Paglia - Edwin Risbourg - Geert Boeckx - Jens Roelandt

Guy Cuypers

foto © Guy Cuypers